Lang werd gedacht dat baby's in de buik of vlak na hun geboorte immuun zijn voor intense gebeurtenissen. Baby's zouden niet de cognitieve capaciteiten hebben om al iets mee te krijgen van hun omgeving. Niets is minder waar. Hoewel de cognitieve capaciteiten inderdaad nog beperkt zijn, beschikt een baby over persoonlijk bewustzijn vanaf de conceptie. Vanuit het re-incarnatie perspectief zelfs daarvoor al, maar deze laat ik voor nu achterwege.
Pre-nataal trauma pionier Stanislov Grof ontdekte in zijn Holotropic Breathwork en Psychedelica sessies met cliënten dat ze keer op keer op hun eigen geboorte opnieuw ervaarden. En dat het opnieuw ervaren van deze geboorte vanuit het oordeelloze bewustzijn enorm bevrijdend was voor de cliënten in kwestie. Als je een spiritueel pad of helingspad aan het bewandelen bent herken je de golfbeweging van contractie en expansie vast. Deze golfbeweging is kenmerkend voor innerlijke groei, waarin groei niet het verbeteren van je persoonlijkheid is, maar het doorbreken van oude limiterende patronen en identificaties die je in je comfortzone houden. Veilig, maar tegelijkertijd beperkend.
De realiteit is dat onze realiteit niet vast staat maar continu in beweging is. Dat onze realiteit eigenlijk niets anders is dan een lens die gekleurd wordt door onze eigen ongeheelde wonden en schaduwprojecties. Iedere keer als je denkt klaar te zijn met je helingsproces of het ego eindelijk doorzien hebt, blijkt er een nieuwe lens te zijn waardoor je de realiteit waarneemt. Een die vaak nog vrijer aanvoelt, nog kleurrijker is en je met nog meer intrinsieke liefde overspoelt dan je oude perspectief, hoewel er soms eerst een lange periode van een tegenovergestelde ervaring voor nodig is. Net als alle trauma's legt geboortetrauma een lens over je perspectief, een lens die zo'n enorme impact kan hebben dat je leven veel vrijer voelt na de verwerking van dit trauma.
Stanislov Grof realiseerde, net als Sigmund Freud, Otto Rank en andere bewustzijnspioniers dat de periode in de baarmoeder al een grote impact heeft op het verdere leven. Hij deelde op basis van onderzoek onder honderden cliënten de geboorte ervaringen op in vier verschillende fases:
De eenheids-ervaring met de moeder. Een ervaring die vaak gepaard gaat met warmte en veiligheid als het kind gewild is, geliefd is en de moeder zelf geen overmatig trauma bij zich draagt. De onbewuste impact van de moeder op de baby, omdat er nog geen enkele vorm van separatie is, is enorm. Zo kan een baby op dat moment de claim-drang van een moeder die haar kind als invulling nodig heeft om zich heel te voelen al ervaren. Er kan dan bijvoorbeeld een gevoel van weg willen uit de baarmoeder in het kind ontstaan, die na de geboorte nog lang blijft doorwerken. Totdat deze bewust wordt gemaakt en geheeld natuurlijk. De eenheids-ervaring kan zowel hemels als hels voelen, afhankelijk van je eigen persoonlijke situatie in de baarmoeder. Archetypisch gezien is deze fase vergelijkbaar met de krachten van de planeet Neptunus, de oceanische eenheids-kracht die grenzen vervaagt.
De Kosmische contractie is het onderdrukkende gevoel wat we allemaal kennen, met name de mensen die al met hun bewustwordings- en helingsproces bezig zijn. Dit is het gevoel alsof het leven je aan alle kanten onderdrukt. Alsof je in een doos geduwd wordt waar je niet in past. In de baarmoeder is dit de fase waarin je als baby langzaam te groot werd voor de ruimte waar je in zit. Het voelt als een verdrijving uit het eenheidsparadijs, waarbij gevoelens van angst, verhoogde spierspanning en pijn de boventoon voeren. Vooral baby's die flink over tijd zien kunnen dit limiterende gevoel in hun leven continu als onderstroom continu ervaren. Alsof ze ergens nog gelimiteerd worden, zonder dat ze weten waar het gevoel vandaan komt. Deze fase wordt ook wel vergeleken met de archetypische kracht van planeet Saturnus, die een limiterende en bedrukkende invloed heeft op alles wat het aanraakt.
De dood-wedergeboorte is de fase waarbij je door het geboortekanaal geperst wordt en de steeds herhalende samenknijpende kracht van de weeën voelt. Dit is de weg richting de geboorte, maar tegelijkertijd ook de dood van de eenheids-fase. Het gaat dan ook gepaard met een gevoel van vechten voor je leven. Alsof je oude leven eindigt en je nog niet kunt zien wat er achter het einde bevindt. Bij een herbeleving van deze fase kunnen mensen beelden hebben van natuurrampen, explosies, maar ook seksuele impulsen en geweld als geheel. Dit is dan ook de meest gewelddadige fase van de geboorte en wordt archetypisch gezien dan ook vergeleken met de planeet Pluto: De planeet van transformatie, dood/wedergeboorte en de onderdrukte schaduw van de mens. Geen wonder dat deze planeet ook wel gelijkgesteld wordt aan de griekse god van de onderwereld Hades.
De bevrijding is het moment van geboorte. Het moment dat je de explosieve natuurkrachten van expansie en contractie overleefd hebt en het licht aan het einde van de tunnel ziet. Letterlijk. Dit is de dood van de baby als eenheid met de moeder en de geboorte van de baby als afgescheiden individu. Mensen die weleens mystieke ervaringen hebben gehad herkennen misschien het spontane gevoel van bevrijding na een eindeloos lijkende periode van intensiteit. Dit is wat je als baby ook ervaren hebt bij de geboorte, in welke unieke vorm dat dan ook mag zijn. Bij sommige cliënten roept het herbeleven van de daadwerkelijke geboorte een gevoel van vrijheid op, terwijl anderen, die in de baarmoeder al voelde dat ze bij een onveilig gezin terecht zouden komen, liever terug willen naar de eenheids-ervaring. Archetypisch gezien wordt deze fase vergeleken met de planeet Uranus, de griekse god Prometheus, die de mensheid vuur bracht en zo nieuw leven bracht.
Je weet niet wat je begrenst totdat het bewust wordt
Iedere geboorte is traumatisch. Als je denkt dat de jouwe niet traumatisch was, wil dat vooral zeggen dat je het nog niet herbeleefd hebt. Dat je persoonlijk bewustzijn gevangen zit in een hulpeloos babylichaam wil niet zeggen dat je niet wilde schreeuwen, duwen, huilen en vechten voor je leven. Dit zijn lichamelijke oer-impulsen die je op dat moment niet af kon maken, maar nog steeds opgeslagen kunnen zijn in je lichaam.
Het herbeleven van je tijd in de baarmoeder en het proces van geboorte is enorm helend. Als een tikkende tijdbom herhaalt je geboorteproces zich namelijk onbewust in je leven. De baby die vast zat in het geboortekanaal loopt iedere keer weer vast in haar eigen leven. De baby die zijn eigen ontlasting naar binnen kreeg, voelt zich nergens echt veilig en heeft vaak hypochondrische neigingen, want waar ben je veiliger dan in de warme eenheid van de baarmoeder? De baby die de over-beschermende impuls van zijn moeder voelt, wil zijn leven lang ontsnappen uit haar greep, maar heeft nooit geleerd om het het duistere onbekende buiten zijn eigen comfortzone op te zoeken.
Hierbij geldt wederom dat je buitenwereld een spiegel is van je binnenwereld. De ziel is altijd op zoek naar heelheid, dus word je continu met uitnodigingen om dit keer wel je onbewust onderdrukte pijn te verwerken geconfronteerd. De limiterende impact van geboortetrauma op je leven is onbekend, totdat je je geboorte zelf opnieuw beleefd. Pas dan besef je waar het trauma je tegen hield om je wel veilig te voelen en wel vrij te zijn in jezelf. Want iedere onbewust onderdrukte pijn, hoe intens de ervaring ook was, moet doorvoelt worden om weer onderdeel van je te worden. En iedere onderdrukte reactie op die pijn, of het nu lichamelijk, in verbeelding, emotioneel, of alles tegelijkertijd, moet afgemaakt worden. Niet richting jezelf, maar richting de daders van jouw pijn. De ouders, zussen, broers, vijanden, artsen of zelfs vrienden die je zo onveilig of gekwetst lieten voelen. Je deed niets, terwijl je ze eigenlijk iets aan wilde doen. Die reactie slaat zich op en richt zich als een duistere kracht naar jezelf, terwijl je angst voor je eigen woede vanaf dat moment je leven verder limiteert.
De impact van geboortetrauma op mijn eigen leven
Op het moment dat onze zoon Moïs geboren werd, werd het papa archetype als een slapende reus in mij wakker (ik schreef er deze engelstalig blog over). Maar dat was niet het enige archetype wat geactiveerd werd. Ook het baby-archetype, de baby in mij, werd opnieuw geactiveerd. Zonder hierbij ooit stil te hebben gestaan, kwam ik er achter dat ik mijn eigen bevalling als enorm traumatisch heb ervaren. Ik heb als baby in het vruchtwater gepoept, waarna mijn moeder met spoed is afgevoerd naar het ziekenhuis. En op het moment dat ik na een heftige en stressvolle bevalling eindelijk het licht mocht zien, werd ik meteen bij mijn moeder weggehaald, op een tafel omring door witte schimmen gelegd en geïnjecteerd met een naald. Zonder dat ik me daar tot nu toe bewust van was, was deze ervaring voor mij zo intens, dat ik als hulpeloze baby niets anders kon dan bevriezen in de klauwen van mijn ogenschijnlijke aanvallers.
Het gevolg? Een onbewuste angst voor groepen onbekende mensen, vooral in cirkelvorm, omdat mijn onbewuste dit koppelt aan hetzelfde onveilige gevoel van toen. Het gevoel dat ik op ieder moment aangevallen kan worden, dat ik weer dezelfde pijn en bevriesreactie moet ervaren. Dus ging ik iedere vorm van groepen onbekende mensen maar liever uit de weg. Maar dat was niet alles. Want als wapen van de aanvallers werd ook de naald door het intelligente onbewuste gekoppeld aan een bevriesreactie die me in iedere confrontatie met het zien of uberhaupt horen van het woord terug kon zuigen naar het hulpeloze bevroren baby'tje in mij. Zonder dat ik de bevriesreactie bewust kon koppelen aan de ervaring van toen.
Omdat ik nu toe kon laten wat ik toen wilde maar niet kon, wordt dit baby'tje in mij eindelijk weer geïntegreerd in mijn totaliteit. In plaats van de onveiligheid en bevriesreactie uit de weg te gaan, weet ik nu dat ik de vrijgekomen woede van het baby archetype mag voelen en hem een dikke knuffel mag geven op het moment dat hij zich even onveilig voelt. Dit klinkt makkelijk, maar dat is het verwerken van trauma nooit. De opgeslagen energie die zich tot nu toe op jezelf richtte, moet vrij komen en gericht worden op de daadwerkelijke daders van de pijn. In jezelf natuurlijk. Natuurlijk waren mijn aanvallers artsen die het beste met me voor hadden, maar dat is het rationele verhaal. En het rationele verhaal maakt niets uit als het gaat om de belevingswereld van een baby of zelfs volwassene.
De ziel vertelt het verhaal, zolang je je maar laat leiden door intuïtie. Het laat je de beelden zien die je dit keer vanuit een grotere draagkracht mag ervaren. Het laat je lichaam slaan, duwen, schoppen, schreeuwen en alles wat er eigenlijk op dat moment nodig was om niet in een hulpeloze staat te raken. En dat terwijl het allesomvattende bewustzijn kijkt, zonder zich met de baby te identificeren. Want heling kan alleen plaats vinden door de identificatie met welk archetype dan ook te overstijgen en te integreren.
Had jij een traumatische geboorte? En heb je het idee dat deze onbewust nog impact heeft op je leven? Samen kunnen we jouw geboorte herbeleven en integreren. Neem hier contact op voor een sessie.
Comments