Egoïsme, een woord met een een lekker negatieve lading in Nederland. Want het liefst zouden we als maatschappij vol verwachtingen willen dat iedereen aan hun plicht voldoet. Als je niet naar mijn verjaardag komt, omdat je toevallig die dag niet zo'n zin hebt ben je egoïstisch. Als je niet mee gaat met de extraverte hysterie van de het-kan-altijd-beter cultuur ben je op zijn minst apart, zo niet egoïstisch.
"Want zo is het nu eenmaal", hoor je je moeder al zeggen.
"Dat is toch gewoon normaal", zegt je zus er achter aan.
Normaal? Wat is normaal? De overvloed aan verwachtingen die we met elkaar gecreëerd hebben? De honderden ongeschreven regels waar ieder "sociaal" mens aan zou moeten voldoen? Zodat je eindeloos geleefd wordt zonder je eigen leven te leiden. En aan het eind van je leven afvraagt of je eigenlijk wel gedaan hebt wat jouw hart in beroering brengt.
Het liefst zouden we ieder mens kneden tot de perfecte persoon. De massa-mens. Die al zijn unieke karaktertrekken en behoeften opgeofferd heeft om te voldoen aan de verwachtingen der maatschappij. Meer robot dan mens. Altijd aanwezig op feestjes, nadat hij braaf zijn 60-urige werkweek met succes heeft afgerond. Om volgende week gewoon weer opnieuw te beginnen.
En terwijl hij door zijn leven wordt geleid, huilt zijn ziel in de diepste duisternis van zijn bestaan. Want de ziel, wie je bent voordat je was, met al zijn bizarre verlangens en perfect unieke karakter, past natuurlijk niet in het perfecte plaatje der maatschappij. Onmogelijk.
En owee als je uit een diepgewortelde behoefte om eindelijk je hart te volgen gehoor geeft aan de roep van de ziel en het leven iets meer in eigen handen gaat nemen. Want dan staat de massa-mens, samengesmolten als één massief en onbuigbaar blok, klaar om te wijzen op je plicht. Op de verwachtingen waar je toch zeker wel aan moet voldoen. Want "wat zullen ze wel niet denken".
Maar waar de ziel niet mag zijn wie het moet zijn om je leven te vervullen, wordt de kwaliteit van leven langzaam uit je gezogen. Want de ziel is leven. Het is de reden van je bestaan, zingeving door jezelf te zijn, verbonden met de wereld als geheel. The One as the Many, de wereldziel die door je heen schijnt in de meest unieke kleuren mogelijk. Om daarmee vorm te geven aan een uniek individu, perfect door je imperfecties. Volledig omarmd door het leven in zijn totaliteit, simpelweg door te erkennen dat dit is wie je bent.
Jezelf opofferen tot vastgeroest massa-mens voelt als de dood voor degenen die de confrontatie met Ego en de maatschappij zijn aangegaan. Maar gek genoeg is de massa-mens zich niet bewust van deze leegte in zichzelf. Pas als de zelf-kastijding zo diep is dat de ziel in een staat van complete paniek gaat schreeuwen, vaak door ziekte, crisis of heftige levensgebeurtenissen, wordt de massa-mens ineens overrompeld door een diepe, onverzadigbare leegte. Eindelijk word je bewust van de absurditeit van het leven dat je niet zelf mag leiden. En van alles wat je veel liever zou willen doen.
Deze leegte is de brandstof voor transformatie, tenminste, als je er niet van weg rent. Het is de roep van de ziel, die met open armen staat te wachten om je te verzadigen met leven zoals je niet eerder gevoeld hebt. Het is de compleet egoïstische reis terug naar jezelf. Jij als unicum, stralend omdat je jezelf tot op het bot kent en laat zijn. En geen enkel massa-mens je laat verleiden om ooit nog een deel van jezelf te amputeren en daarmee te voldoen aan de verwachting van de ander.
Egoïstisch? Door de ogen van de massa-mens zeker. Maar de andere kant is dat je zo verbonden bent met jezelf, zo versmolten met je ziel en die van de wereld, dat de liefde voor jezelf en de wereld je omgeving verrijkt en stimuleert. Stimuleert om zelf ook egoïstisch te worden, eindelijk voor zichzelf te mogen gaan staan. Niet meer geleid door het zombie-systeem, maar door de ziel met al zijn diep persoonlijke verlangens. Natuurlijk door binnen de illusoire lijntjes van de maatschappij te blijven bewegen, maar niet meer voor iemand anders te leven dan jezelf. Klinkt egoïstisch. Maar het is uit dit besef dat liefde ontstaat. Actie uit liefde door connectie met jezelf en de wereld, in plaats van actie uit angst om niet aan verwachtingen te voldoen.
Je kent ze wel. De verbitterde massa-mens die zo graag uit zijn kooi wil ontsnappen, maar nooit het vuur voelt om de angst van het onbekende te trotseren. Het resultaat van een leven lang voldoen aan de normaal, zonder ooit buiten de lijntjes te kleuren. Daarom meer dood dan levend, energieslurpend en constant veroordelend. Alleen hun aanwezigheid maakt je moe. Je voelt je veroordeeld bij ieder woord, alles behalve jezelf, een robot die geleerd heeft om binnen de kaders van de "normaal" te manouvreren.
Het is nooit te laat om een ras-egoïst te gaan worden. Om eindelijk voor jezelf te kiezen en je unieke karaktereigenschappen te omarmen, hoe tegenstrijdig ook. Om te gaan shinen als de enige versie die je ooit kunt worden. Dun, dik, lang, klein, breed, introvert, extravert, blond, rood. Who cares? De massa-mens cares, maar de ziel ziet het als de magische dans van het leven. Het constante gevecht tussen structuur en chaos, waar ieder mens een perfect voorbeeld van is. De oneindige dans in jezelf is de oneindige dans van het leven zelf.
Dus vraag jezelf bij iedere beslissing af: Voor wie doe ik het? Voor mezelf? Voor de ander? Vanuit angst of vanuit liefde voor jezelf? Angst is het wapen van de massa-mens, alleen door je te laten storten in het angstige onbekende herinner je weer wie je altijd al was.
Ik gun je het om weer egoïstisch te worden. Om weer te herinneren wie je bent, om je te laten leiden door de diepe liefde van je ziel voor de wereld en jezelf.
Ben je benieuwd hoe je jezelf weer terug kunt vinden? Boek een gratis kennismakingsgeprek of kom een keer mediteren!
Liefs,
Pim
Comments