Ik word meegenomen naar een podium
mijn armen en benen zijn geketend
voor me staat een grote groep schreeuwende mensen
ik voel hun woede
ze beginnen stenen te gooien
ik voel de klappen op mijn lichaam
het doet pijn, maar ik kan niets doen om te ontsnappen
Ik ben doodsbang, de dood voelt dichtbij maar ik wil nog niet sterven
mijn hoofd draait naar rechts
ik ben bang voor wat ik zie
een beul, die stil staat, leunend op een grote bijl
Ik voel mijn lichaam buigen
mijn nek begint te trillen
ik schreeuw dat ik niet wil sterven
ik ervaar een shift
Het begin van dit leven laat dezelfde thematiek zien..
Ik zit in de baarmoeder maar ik voel me gestrest
de stress zorgt ervoor dat ik in de baarmoeder poep
ik proef de vieze smaak van meconium in mijn mond
terwijl ik de angst van mijn moeder voel
De geboorte gaat snel,
mijn vader is er nog niet, ik mis zijn troost
ik word van mijn moeder weggenomen en op een tafel gelegd die omringd wordt door witte schimmen
mijn hart klopt, ik verwacht weer te sterven
ik verstijf van pure paniek aan mijn rechterkant voel ik een pijnlijke prik in mijn arm
ik verwacht dat dit het einde is,
maar deze keer mag ik blijven leven
--------------------------------------------------------------------
Mijn hele leven ben ik bang geweest voor groepen. Hoe groter ze worden, hoe meer ik mijn hart in mijn borst voel bonzen. Ik voel me onveilig, alsof er iets bedreigends is. Een keer, op een druk festival, viel ik gewoon flauw. Maar meestal voel ik me gewoon gespannen, defensief, alsof ik het liefst weg zou willen duiken.
Ik wist nooit wat het was, maar vorig jaar voelde ik me geroepen om het te onderzoeken. Tijdens de lessen aan de Academie voor Dieptepsychologie hier in Nederland voelde ik constant de spanning. In het begin wilde mijn lichaam gewoon hevig trillen. Totdat mijn zoon werd geboren en het baby-archetype opnieuw in mij werd geactiveerd.
Na de geboorte van Moïs werden verschillende herinneringen onthuld. Maar sommige herinneringen voelden niet alsof ze in dit leven gebeurden. Helemaal niet. Het eerste verhaal dat hierboven wordt genoemd, gebeurde in een ver land, waar mensen gehuld waren in witte gewaden (net als de dokters aan het begin van dit leven) en technologie nog moest worden uitgevonden.
Het reïncarnatiethema is niet nieuw voor mij. Door de jaren heen zijn mijn opvattingen over het mens-zijn radicaal veranderd door spontane openbaringen. En terwijl deze plaatsvonden, ben ik een fervent lezer geweest van alles wat met spiritualiteit en psychologie te maken heeft, met een aangeboren weten dat deze twee gebieden diep verweven zijn en niet als afzonderlijk van elkaar moeten worden gezien. De zoektocht naar de ziel is een vaak voorkomend thema in oude verhalen zijn dat nog steeds, aangezien mythen eeuwig herhalende verhalen zijn die worden afgespeeld op het scherm van het absolute, zoals ik in mijn laatste Engelstalige post schreef:
Aan de ene kant verandert er niets, aan de andere kant is verandering de enige constante. Het scherm waarop de film wordt geprojecteerd is stil, onveranderlijk, maar de film zelf is opgebouwd uit stilstaande beelden die elke microseconde veranderen. En alleen als de kamer donker genoeg is, kan het geprojecteerde licht leven geven aan de zich ontwikkelende beelden op het scherm. We zijn allemaal unieke menselijke wezens. Maar als afzonderlijke beelden geprojecteerd op één leeg scherm, zijn we allesbehalve dat. Dat is de vreemde paradox waar de mensheid mee moet werken. Om met één voet in het eeuwige te lopen, en met de andere in het voortdurend evoluerende. Om volledig uniek te zijn in al onze opmerkelijke kleuren, terwijl we tegelijkertijd dezelfde onderliggende grond van bestaan zijn als al het andere.
De oude mythen van de Grieken zijn nog steeds aanwezig in onze wereldlijke gebeurtenissen van vandaag. Maar terwijl de Grieken de vele gezichten van de Goden, inclusief hun schaduwzijden in alle wereldse gebeurtenissen zagen, geven wij er de voorkeur aan de Goden als illusies te zien, terwijl we knielen voor de ene God die hen allen regeert: economische en wetenschappelijke vooruitgang. Vanuit dit mechanistische wereldbeeld gezien, is het imaginaire rijk illusoir en is de enige waarheid materialisme. Een waarheid die de krachten van de ziel onmiddelijk wegneemt. want de ziel kan niet gedefinieerd worden vanuit een materialistisch perspectief.
Je zou mijn persoonlijke ervaringen gemakkelijk kunnen afdoen als illusoire fantasieën gecreëerd door de geest. Maar het ding is dat er tegenwoordig een grote groep mensen zijn die soortgelijke ervaringen rapporteren. En hoewel het huidige wetenschap-gebaseerde wereldbeeld zijn best doet om het reïncarnatieperspectief buiten te houden, simpelweg omdat het alles wat we voor waar hebben gehouden radicaal zou veranderen, hebben zorgvuldige onderzoekers dit specifieke fenomeen al vele decennia onderzocht. Over de jaren heeft dit duizenden solide case studies en zeer positieve resultaten van regressietherapie opgeleverd (zie bronnen hieronder).
In al de getoonde gevallen is er een directe link tussen traumatische gebeurtenissen uit vorige levens en huidige levensangsten. Mijn eigen executie uit een vorig leven voor een menigte leidde tot een ernstige angst om onder groepen te zijn en vooral voor groepen te staan. Mijn leven begon zelfs met hetzelfde vreselijke thema als waarmee dit specifieke vorige leven eindigde. Toeval?
Volgens de data niet. Zware thema's in vorige levens herhalen zich in het huidige leven, keer op keer. Totdat iemand geroepen wordt om de karmische knopen die hun vrijheid ernstig beperkte zonder dat ze zich hiervan bewust waren te onderzoeken en te verwerken. In die zin is trauma misschien niet het juiste woord. Vanuit een reïncarnatieperspectief gezien is je huidige leven een nieuwe kans om door de thema's heen te werken die je in vorige levens hebben achtervolgd. Om ervan te leren en ervan bevrijd te worden. Om intense gebeurtenissen niet als straffen te zien, maar als een uitnodiging tot heling en het ontdekken van een vrijer perspectief.
Dat is waarom controversiële psychologen zoals James Hillman een afkeer hadden voor de dominante psychologie van vandaag. Die streeft ernaar ons van de symptomen te ontdoen, terwijl vanuit een reïncarnatieperspectief de symptomen de poorten zijn om onszelf te leren kennen. Niet onszelf als de valse identiteit die Mara ons doet geloven te zijn, maar de ziel achter de façade. De ziel, die vele levens voor dit leven heeft geleefd, en wijzer en liefdevoller wordt door de tijd heen als je er bewust voor kiest het werk te doen dat voor je ligt. Als je een thema in je leven dat je al jaren achtervolgt wilt kwijtraken door de onderliggende openbaring en opgeslagen fysieke energie in het lichaam te onderdrukken, laat je simpelweg de pijn voor je volgende incarnatie om ermee om te gaan. En voor de mensheid als geheel, maar dat is een verhaal waar ik vandaag niet op in ga.
Gezien vanuit het reïncarnatieperspectief is onze “fysieke” wereld een speelplaats om onszelf te verkennen. Om onszelf te leren kennen en te leren van onze fouten uit het verleden. Om diepe wonden te helen die ons in vorige levens hebben achtervolgd, zodat we steeds dichter bij Liefde komen. Om Yogananda te citeren:
"Reïncarnatie is de wet van spirituele evolutie. Het geeft alles de kans om zijn karma uit te werken. Evolutie en reïncarnatie zijn methoden om de hele schepping voort te stuwen naar de uiteindelijke vrijheid in Spirit, die niet langer onder de natuurlijke wet van de dood valt."
De oude oosterse spirituele tradities hebben de neiging om te streven naar transcendentie. Om onze pijn en lijden te overstijgen door te beseffen dat de wereld een illusie is, gecreëerd door Mara of Maya. Dat kan zo zijn, maar is het niet prachtig om te dromen? Is het niet heerlijk om in de avondzon van een bolletje vers gemaakte ijs te genieten? Om de liefde voor je partner te voelen die je hart verwarmt terwijl je naar haar kijkt. Zelfs om de grenzen van angst in je lichaam te ervaren, zonder te dissociëren?
Waarom zou er een wereld zijn om te ervaren, als die niet bedoeld was om volledig ervaren te worden? Het zijn je grootste angsten en wildste fantasieën die, als ze echt geleefd worden, je laten zien hoe prachtig jij als unieke ziel bent, terwijl je jezelf bevrijdt van de ketenen van trauma's en illusies uit vorige levens.
Wil je weten waar jouw karmische thema's in dit leven liggen? Of ben je er klaar voor om de pijn van steeds terugkerende gebeurtenissen te verwerken?
Bronnen:
Het complete werk van Ian Stevenson
Het werk van psychiater Jim B. Tucker
Het werk van Maarten Oversiers
Comments