"Laat maar gewoon los". Een veelgebruikte quasi-spirituele uitspraak die vooral averechts werkt. Het geeft je het gevoel dat je dit niet mag ervaren. Dat je nog harder tegen de realiteit moet vechten om van dit gevoel af te komen.
Loslaten is niet iets wat je doet. Of überhaupt kunt doen. Het is iets wat gebeurd als je jezelf toestemming geeft om dit moment volledig te ervaren, hoe intens ook. Als je eindelijk aan de kant stapt, eindelijk het gevecht tegen dit moment op geeft.
En het is precies dit gevecht, dit oneindige gevecht tegen wat simpelweg is, wat de grootste bron is van stress. "Hoe is dit ontstaan" vraagt de mind zich af. En belangrijker nog: "Hoe kom ik hier zo snel mogelijk vanaf?"
Pas als je bewust bent van de ervaring, inclusief de weerstand van de mind met zijn subtiele trucs om je af te leiden van dit moment, is er loslaten. De ervaring wordt de realiteit. De gecreëerde dualiteit van ik en mijn pijn die opgelost moet worden door iets van buiten vervaagt. Dan is er loslaten. En loslaten doet pijn.
Loslaten is flow, zijn met wat is, je laten meevoeren op de stroming van het leven. Emoties door je heen laten vloeien als wolken door de hemel, zonder de verhalen-spinnende mind een uitweg te laten zoeken. Het is de harde weg, de weg van confrontatie met dat wat je tegen hield om jezelf te zijn. En de zachte weg, de weg naar moeiteloos zijn wie je altijd al was.
De eeuwige vraag is: "Kan ik mezelf toestemming geven om dit moment volledig te ervaren, inclusief alle emoties, gevoelens en gedachten die daarbij horen?"
Over loslaten gesproken, 7 mei begeleiden ik en Mas een stiltedag met het thema Flow!
Reserveer je plekje hier.
Liefs,
Pim
Comments