Your children are not your children. They are the sons and daughters of Life's longing for itself. They come through you but not from you,
And though they are with you, yet they belong not to you. - Kahlil Gibran -
Ongeveer 2 maanden voordat ik mezelf officieel vader kan noemen. En terwijl het moeder archetype in Mashel al maanden aan het ontwaken is, is de vader in mij nog opvallend rustig. Ik hoor van vrienden in mijn omgeving dat het vader archetype, de slapende vader in iedere man, bij de bevalling in één klap ontwaakt. Ik kijk ernaar uit dit deel in mij te ontmoeten, terwijl ik me tegelijkertijd zo snel mogelijk van deze identificatie los ga wrikken. Als deze er al gaat zijn. Want identificatie met welk archetype dan ook zorgt ervoor dat juist de schaduwzijde, de kant van dit archetype wat we liever niet willen voelen, geprojecteerd wordt op het kind.
Lees hier papa perikelen deel 1!
Zo kennen we allemaal een vrouw in onze omgeving die na haar bevalling compleet veranderd lijkt te zijn. Ineens is niet zij of haar partner nog het middelpunt van haar leven, maar de kinderen. De kinderen zijn de reden van haar bestaan en ieder gesprek moet dan ook gaan over een aan kinderen gerelateerd onderwerp. Je kinderen ergens laten logeren? Liever niet, want ineens is ze even geen moeder meer. En loskomen van een identificatie doet pijn. Als je dit herkent, weet je dat er een duidelijke identificatie is met het moeder archetype. Het gevolg?
Dat zowel de lichte kant van de moeder, als de onoverkomelijke schaduwkant gemanifesteerd worden. Zo is de lichte kant zorgzaam, liefdevol en beschermend. En tegelijkertijd wordt de schaduwzijde van de moeder, die ook overbezorgd, controlerend en manipulatief kan zijn, daarmee onbewust onderdrukt. En precies deze schaduw, je eigen binnenwereld als spiegel van je buitenwereld, wordt geprojecteerd op je eigen kinderen.
Als je niet beseft dat er een identificatie is met het moeder archetype en de schaduwkant van het moederschap niet aan gaat in jezelf, wordt juist deze steeds dominanter. Het archetype neemt je complete identiteit over, omdat het je wil uitnodigen de bron van je pijn te verwerken. Het universum zoekt balans en doet dat door je onderdrukte pijn als een spiegel in je leven te manifesteren, als uitnodiging om het in jezelf te doorvoelen en integreren.
Vanuit bewustwording en acceptatie van zowel de licht-kant, als de duistere kant van het moeder archetype. Het zorgzame en het onheilspellende, het alles van zichzelf gevende en tegelijkertijd jaloerse. Het aardse en het onheilspellende, kun je moeder zijn zonder moeite. Natuurlijk in balans. Door continu bewust te blijven van het moeder-archetype in jou en de onoverkomelijke projectie op je eigen kind, doorbreek je de karmische cyclus van overdracht. Hierdoor hoeft je kind geen onbewuste rol te spelen om jouw spiegel naar heelheid te zijn, maar is ze vrij om te worden wie ze moet zijn.
Je kind als spiegel van je eigen onderdrukte pijn
Neem het voorbeeld van een cliënt die als kind het gevoel had er niet toe te doen. Om deze pijn niet te hoeven voelen is ze haar kind continu alles aan het geven om te bewijzen dat het er toe doet . Ze wordt hierin slaaf van haar eigen pijn-vermijdende mechanisme. Als een onbewuste demoon regeert het haar, continu alles van zichzelf gevend om de diepe emotionele lading van het er niet toe doen te ontwijken. Maar het kind heeft steeds meer zorg nodig. En voelt zich juist bij ieder gebrek aan aandacht alsof ze er niet toe doet. Wat op zijn beurt precies de pijn raakt van mijn cliënt, waardoor ze nog meer haar best gaat doen.
De vader of moeder in jou zal je kind alles geven waar je zelf als kind naar snakte. Tegelijkertijd geef je daarmee de onderliggende pijn door aan het kind, want alleen als je het kind archetype in jezelf gaat geven waar het naar snakt wordt de projectie verbroken en kan je kind zichzelf worden.
Neem het voorbeeld van het kind die haar moeder op jonge leeftijd heeft moeten missen. Om de diepe pijn van haar eigen onverwerkte verlies niet te hoeven voelen, wordt het tegenovergestelde geprojecteerd op haar kind. Als haar diepe overtuiging zou kunnen spreken, zou het ongeveer dit zeggen:
Ik wil mijn kind geven wat ik zelf gemist hebt.
Ik probeer de leegte, het gemis in mezelf op te vullen door de buitenwereld te geven wat ik mis. Alleen als ik alles geef, voel ik mezelf waardig genoeg. Pas dan voel ik me heel. Alleen dan word ik niet geconfronteerd met het gemis.
Maar ik moet alles blijven geven om me heel te voelen. En dat lukt me niet. Ik kan niet iedereen alles geven, en daarom voel ik me schuldig. Ik ben een slechte vriendin, slechte partner en slechte moeder. Dus moet ik nog harder proberen, want alleen zo kan ik me heel voelen.
Zo ontstaat er een vicieuze cirkel van je eigen innerlijke leegte projecteren op de buitenwereld. Want op het moment dat je je kind niet álles geeft wat in je macht ligt, voel je direct de pijn van het gemis van je eigen moeder. En het kind? Als een perfecte spiegel van je eigen onbewuste vraagt het steeds meer van je. Het onderdrukte deel van jezelf wil namelijk weer één worden met de heelheid dat je bent, dus als projectie van dit deel van jezelf voelt het voor jou alsof je kind steeds van alles mist. En je kind speelt die rol perfect. Het laat je in ieder moment weten méér nodig te hebben. Méér aandacht, méér liefde, alles wat jij gemist hebt.
De uitweg is om je eigen innerlijke gemis aan te gaan en het kind in jezelf te geven wat het gemist heeft. Doe je dit niet? Dan blijft het projectiemechanisme intact en blijven je kinderen de spiegel voor jouw onderdrukte pijn. Zowel jij als je kind worden hierdoor geregeerd door onbewuste patronen, waardoor het kind ervan weerhouden wordt om haar eigen unieke zielskwaliteiten te belichamen. Pas als je je bewust wordt van je eigen pijn en identificatie met zowel het innerlijke kind als de moeder in je, is er ruimte om los te komen van deze karmische overdracht op je kind. Daarom zei Jung ook:
Wat dit verhaal met mijn eigen papa perikelen te maken heeft? Eigenlijk heel veel, want sinds onze zwangerschap ben ik automatisch veel bewuster geworden van de ouder-kind dynamiek om ons heen. Dus misschien is het papa-archetype toch al een beetje wakker aan het worden en ben ik er zelf nog compleet mee geïdentificeerd!
Wie weet. Het enige dat ik wel weet, is dat ik als papa in ieder moment bewust probeer te zijn van mijn eigen projecties. Houdt onze Maxi me straks een spiegel voor die een enorme boosheid triggert? Dan vraag ik me vooral af: Wat zegt dit over mij? Wat werd hier geraakt?
Zodat ieder van ons gezin zijn of haar eigen lading bij zichzelf houdt. Maar niet zonder het openlijk en kwetsbaar met elkaar te delen, zodat we gezamenlijk de lading kunnen dragen en integreren in ons gezinsveld.
Drie unieke zieltjes in één gezin, allemaal op reis om te worden wie ze werkelijk zijn. Wat een wonder dat te mogen gaan ervaren! *traan in mijn ooghoek
Comments