Iets meer dan 2 jaar geleden namen ik en mijn vriendin het grote besluit. We waren er klaar voor om ouders te worden. Vonden wij. Nu, 2 jaar en een miskraam later, is Mashel iets meer dan 11 weken zwanger van het zieltje wat de naam Maximus met zich mee draagt.
Dit wordt geen verhaal die past in de traditionele visie over kinderen en zwangerschap. Dit wordt een persoonlijk verhaal over mijn symbolische ervaringen tijdens deze periode. Want als je open staat voor een dieperliggende intelligentie die het universum in elk moment kleurt, dan is symboliek de verf die het leven zin geeft. Dan zie je gebeurtenissen niet meer als zielloze "dingen" die toevallig op je pad komen, maar als onderdeel van een dieperliggend verhaal, waarin ieder onderdeel een uitnodiging is om die dieperliggende intelligentie te mogen ervaren.
Mijn symbolische ervaringen
Tijdens de eerste zwangerschap, een paar dagen voor de echo, werd ik wakker van een nachtmerrie. Een nachtmerrie waarin een donker zwaard diep in mijn buik werd gestoken. Hoewel het een nachtmerrie was, waren de fysieke pijn en bijbehorende emoties enorm intens. Op dat moment hing ik er geen betekenis aan, maar tijdens de echo bleek het vruchtzakje leeg te zijn: Een miskraam. Ik schreef erover in een engelstalig blog:
"And just like that, the already created image of fatherhood was ripped out of existence. We came home and started to weep deeply for our child that was never meant to be. It was so painful. And so beautiful. So gritty and real. So bittersweet."
De les was duidelijk, maar o zo pijnlijk: Leven valt niet te plannen. Het wordt gegeven. En hoe zwaar het soms ook was voor Mashel, voelde ik een diep vertrouwen in deze les. Een vertrouwen zo diep dat wat je ook gegeven krijgt, het juiste is op dit moment. Kon ik er vrede mee hebben als ons geen kind gegund was? Dat was de enige vraag die er toe deed om los te komen van mijn eigen lijden. En het antwoord was ja.
Een paar maanden later begon ik heldere dromen te krijgen. Dromen die zo betekenisvol voor me waren dat ik ze opschreef. Op 19 april 2023 verscheen de eerste, waarin me werd verteld dat er een kind geboren ging worden. Later kreeg ik te horen dat de zielsnaam Maximus is en dat het een kind gaat zijn met een rebels en innovatief karakter.
Op 12 augustus 2023, op haar verjaardag, bleek Mashel zwanger te zijn.
De uitrekendatum bleek exact gelijk te vallen met een astrologische constellatie van Jupiter (expansie) en Uranus (innovativiteit, verassingen) die een rebels karakter symboliseert.
Op de dag van de 1e echo werd ik wakker en voelde ik exact diezelfde pijn, exact datzelfde zwaard wat wederom in mijn buik stak. Het roerde me tot tranen en ik voelde op dat moment een diepgaand verlangen opkomen om vader te worden. Langzaam voelde ik het zwaard omhoog getrokken worden en precies op de plek waar ruimte ontstond verscheen nieuw leven. Op dat moment wist ik dat het dit keer goed zou zijn en rende naar beneden om Mashel een knuffel te geven. Later die dag zagen we een kloppend hartje.
Ik kan niet in woorden beschrijven hoeveel deze ervaringen met me deden terwijl ik ze ervaarde. Totale verwondering doet tekort aan de ervaring zelf. En dat is tegelijkertijd de les. Dat onze rationele concepten veel te gebrekkig zijn om de diepere lading van het leven te vangen.
Het oude materiële verhaal
De eerste reactie die veel mensen geven na het lezen van zo'n persoonlijk verhaal is: Ik geloof het niet. Net zoals de vader van Kiki, zelfbenoemd ras-atheïst. Zijn ongeneeslijk zieke dochter vertelde hem dat ze na haar dood graag terug wilde keren als eekhoorntje in de Efteling. En toen het gezin na haar dood een paar dagen in de Efteling verbleef, kwam er iedere ochtend een eekhoorn op bezoek. Deze momenten roerden de vader van Kiki iedere keer tot diepe melancholie. Het zijn deze betekenisvolle momenten, waarin hemel en aarde samen lijken te komen, dat geloof er niet meer toe doet. Het gaat niet om geloven, het gaat om de persoonlijke zingeving die het jou geeft. Hoe meer je open staat voor de dieperliggende intelligentie, hoe meer het met je probeert te communiceren via betekenisvolle symboliek.
In het oude materiële verhaal wordt dit simpelweg toeval genoemd. Dromen hebben niets met de realiteit te maken en onze collectieve visie is nog steeds dat een kind geboren wordt als blanco blaadje (Tabula Rasa), die door opvoeding en opleiding klaargestoomd wordt om in het systeem te passen. Een systeem dat gebaseerd is op hetzelfde perspectief als Tabula Rasa: Een zielloze wereld, waarin de mens als hoogste intelligentie zin moet geven aan de wereld door een eindeloos verlangen naar meer geld, materialen, macht en succes. Want een dieperliggende intelligentie bestaat niet.
De huidige epidemie van de labels ADHD, autisme, burn-outs, depressie die vooral de jongere generaties raakt, is een logisch gevolg hiervan. Mensen passen steeds minder in het systeem. Maar het systeem past vooral niet meer bij de mens. Want de mens heeft zingeving nodig om te bestaan, en in een wereld waar geen plaats is voor de ziel, is zingeving ver te zoeken.
Gelukkig is deze zingevingscrisis tegelijkertijd de brandstof die ons doet verlangen naar een nieuw perspectief. Een perspectief waarbij we niet meer losgekoppeld zijn van de wereld, maar onderdeel zijn van de wereld. Waarbij we onze eigen donkere kant, de onderdrukte pijn, niet meer projecteren op de buitenwereld, maar in onszelf erkennen. Waardoor we de container worden van zowel donker als licht en onze eigen onvolmaaktheid overstijgen. Niet door volmaakt te worden, maar door in te zien dat onze eigen onvolmaaktheid een reflectie is van het totale universum. Volmaakt onvolmaakt.
Een nieuwe kijk op het ouderschapsverhaal
Vanuit deze nieuwe kijk, een perspectief van verbondenheid met onszelf en het universum, zijn kinderen nooit van jou, maar zelfstandige zieltjes die je met open armen mag verwelkomen in een wonderlijk lichaam. Een ziel met een diepe historie, waarin de rol van de ouders is om het kind te laten bloeien zoals het moet bloeien. Niet als kopie van de ouders of als kopie van de maatschappij. Maar als volledig unieke reflectie van de dieperliggende intelligentie, met de hoop dat het kind ooit zichzelf daar weer in herkent. Want het is deze herkenning, die alle maatschappelijke druk naar een betere versie van jezelf wegvaagt, en je laat beseffen hoe wonderlijk compleet je altijd al was. Vanuit deze herkenning komt vanzelf voort wat de rol is die je kind in dit leven moet spelen.
Thomas Moore schrijft in zijn boek Soul Therapy over de originele betekenis van het woord education (onderwijs) als een afleiding van het Latijnse woord Educere, wat "to lead out" betekent.
"If you're really doing education, you don't put thing into the child, you lead out what is already there and is uniquely the child's." - Thomas Moore
Dit is niet de vorm van onderwijs zoals wij het kennen. Integendeel. In plaats van onze kinderen te begeleiden in het bloeiproces naar het ontdekken van hun ware gezicht, proberen we ze er steeds verder van af te duwen.
Maar het is nooit te laat. Nooit te laat om met kleine signalen de mensen in je omgeving te laten weten dat je ze echt ziet. Niet hun aangeleerde maskers van sociaal goedgekeurd gedrag, maar hun ware gezicht. Hun ziel onder het ego. Nooit te laat om ons onderwijssysteem langzaam te sturen richting individuele begeleiding, waarin niet het systeem van belang is, maar het unieke zieltje. Het zieltje wat precies weet wat het nodig heeft om te bloeien, maar deze sterke intuïtie nog niet kan vertrouwen zonder gedragen te worden in een omgeving van acceptatie en verbondenheid.
Een verbonden wereld begint bij de verbinding met je eigen ziel terug te vinden. En ik zal er dan ook alles aan doen om ons kind te begeleiden in de zoektocht naar zijn/haar ware gezicht. Het zal niet makkelijk zijn in een maatschappij die nog vastklampt aan het oude verhaal, maar het oude verhaal is uiteindelijk gedoemd plaats te maken voor het nieuwe.
Comments