Laatst was ik de laatste aflevering van Over mijn Lijk aan het kijken, waarin Tim Hofman terminaal zieke mensen en hun familie tot aan hun overlijden volgt. In de aflevering vertelde de vader van Kiki, die een tijd terug overleden was aan de gevolgen van kanker, over een wonderbaarlijk verschijnsel wat voor hem té toevallig was om niet als een signaal van diepere intelligentie te zien:
Kiki vertelde haar ouders lang voor haar ziekte dat ze na haar dood graag terug wilde komen als eekhoorntje in de Efteling, waar haar familie helaas zonder haar een week zou verblijven. En terwijl ze daar verbleven, zat er bijna iedere ochtend een eekhoorntje in de tuin. Een ogenschijnlijke toevalligheid met zo'n diepe betekenis dat het onze harten open breekt en tot in tranen ontroert.
Waarschijnlijk heb ook jij regelmatig zulke momenten gehad, die een beetje té toevallig zijn om geen kippenvel te krijgen, ongeacht of je er in gelooft of niet. Op dat moment maakt het ook niet uit, want ervaring hoef je niet te geloven. Het is er gewoon. Carl Jung, de grondlegger van diepte psychologie en de naamgever van het concept synchroniciteit omschreef het als "omstandigheden die door diepe betekenis aan elkaar gerelateerd zijn, maar geen causaal verband vertonen". De vader van Kiki, zelfbenoemd overtuigd atheïst, ervaarde op dat moment de diepe zingeving en intelligentie van de kosmos als geheel, ook al kon hij het op intellectueel niveau totaal niet begrijpen.
In de moderne maatschappij, waar de bevindingen van wetenschap boven onze eigen ervaringen worden geplaatst en alles wat niet bewezen kan worden door mens-eigen ontwikkelde methodes gezien wordt als onmogelijk, gaan we ervan uit dat de wereld zoals wij hem ervaren een ophoping van willekeurige objecten is waar wij als mens zingeving aan moeten geven. Zingeving zit niet al verweven in de wereld als geheel, maar in onze menselijke acties die vooral ons eigen leven zin moeten geven. Waarbij oude samenlevingen, zoals de Grieken, Romeinen, Noren, Egyptenaren, Maya's en Inca's beseften dat zij onderdeel waren van de diepe intelligentie van de totale kosmos en mét de aarde leefden in plaats van óp de aarde, zijn wij langzaam onszelf gaan zien als de zingevende kracht van deze planeet. Hiermee helaas de overtuiging creërend, dat de aarde niet echt leeft en dat dier en natuur willekeurige objecten zijn die we kunnen gebruiken om onze zingeving te optimaliseren. Maar waar haal je zingeving vandaan als je je afgescheiden voelt van de wereld als geheel? Als je niet de diepe intelligentie van de totale kosmos door je heen voelt stromen en niet beseft dat puur jouw bestaan en daarmee onderdeel zijn van dit onbegrijpelijke, maar machtig mooie geheel meer zingeving geeft dan je ooit kunt vergaren? De laatste eeuwen laten zien dat dat zich vooral uit in menselijke heerschappij, extreme vernuftigheid en technologische ontwikkeling, maar ook in overconsumptie, verlangen naar macht en het laten uitsterven van dieren die door de Maya's nog gezien werden als heilige wezens, niet minder of meer dan zijzelf want onderdeel van het geheel.
Toevalligheid of synchroniciteit is hetzelfde fenomeen, maar dan bekeken vanuit een ander perspectief. Het eerste, een perspectief van zingeving moeten geven aan het leven. Spullen moeten verzamelen, gezien worden door carrière te maken of de drang om een betere versie van jezelf te worden met de overtuiging dat je dan eindelijk goed genoeg bent. Een perspectief van toevalligheden zien als bijgeloof, het gevoel hebbende dat jij totale controle over jouw leven hebt. Dat jij iets van jouw leven moet maken.
Het tweede, een perspectief van verbondenheid, weten dat je het leven niet kunt controleren, ervaren dat je onderdeel bent van alles om je heen. Iedere keer diep ontroerd worden door de bizarre intelligentie van deze kosmos en inzien dat jij als persoon compleet volmaakt bent, zelfs met al je gekke fratsen en uiterlijke "bijzonderheden". Want hoe kan de kosmos al niet volmaakt zijn zoals het nu is? Een perspectief gepaard met een diep gevoel van zingeving, niet om wat je doet, maar om dat je leeft. In de kosmos, als de kosmos.
Waar kies je zelf voor? Houd je vast aan het geloof dat de wereld waarin je leeft willekeurig is en vooral geen zin kan geven aan jouw bestaan? Of stel je jezelf open voor de mogelijkheid, al is het maar een beetje, dat jij als onderdeel van het geheel de flow van het leven bent? Dat "toevalligheden" geen toeval zijn, maar signalen van de kosmos dat met jou en dóór jou communiceert, zichzelf herkennend als het geheel. Het is nooit te laat om jezelf toestemming te geven om te mogen ervaren, om je overtuigingen even los te laten, om eindelijk jezelf te mogen zijn. Al is het maar voor even.
Liefs vanuit mijn hart,
Pim
PS. Ik ben heel erg benieuwd naar jouw ervaringen met synchroniciteit! Deel ze hieronder of mail me, ik reageer altijd;)
PS-2. Oude samenlevingen die beseften dat ze onderdeel waren van de kosmos hebben een rijke historie aan rituelen om het contact tussen hunzelf en de kosmos te versterken. Spiritualiteit is niets anders dan een samenvoeging van Spirit (de intelligentie van de kosmos als geheel) en ritueel en is de weg naar een perspectief van heelheid, in welke vorm dan ook.
Comentarios